Anneler Günü ve Bir Annenin İç Sesleri

Annelik duygusu çocuklar büyüdükçe daha farklı ve daha yoğun yaşanıyor sanırım.  Arada sırada kendimi çok coşkulu ve mutlu hissediyorum annelik konusunda ama zaman zaman içimi müthiş bir hüzün kaplıyor.  

Şimdi minik ördek yavruları gibi "anne anne anne" diye peşimden ayrılmayan bu iki kuzu çok değil bir kaç sene sonra iyice büyümüş ve kendi dünyalarını kurmaya başlamış bireyler olacaklar.  İşte o zaman geldiğinde bir anneyi daha zor duygular ve başedilmesi gereken süreçler beklediğini artık çok iyi biliyorum. 

Endişe duygusunu bastırmaya çalışarak onların kendi kanatlarıyla uçmaları için teşvik etmek, onlara "iyi insan" olmayı yeteri kadar öğretebildim mi diye kendini sorgulamak ve onlar hayatlarını dolu dizgin yaşarken geçen bu yıllarda kendi hayatımdaki değişimlerin bende bıraktığı iyi kötü her şeyi tekrar yerli yerine oturturken yeniden "ben" olma duygusuna dönüş yapmak oldukça zor.

Aşağıda eklediğim fotoğrafta sanıyorum şu anda Tuna ve Nil'in yaşlarındayım yani 4 yaş civarında.  Güzel annemin dizinin dibinde oturuyorum, yanlış bilmiyorsam Foça'dayız bir Şubat ayı olmalı.  Şimdi kendi çocuklarıma bakarken annem için neler ifade ettiğimi ancak anlayabiliyorum.

Onların yaşadığı heyecanları elimden geldiği kadar paylaşmaya çalışıyorum, bitmek tükenmek bilmeyen talepleri karşısında doğru cevapları vermek için çaba sarfediyorum, hiç enerjim kalmadığı anlarda bile toparlanarak onlara iyi bir yol gösterici olmak için yeniden güç buluyorum.  Bunların ne kadarını başarabildiğimi hiç bilemiyorum ama özellikle son dönemlerde Tuna ve Nil'in çok büyük bir süratle pek çok şey öğrendiğine şahit oluyorum.  O kadar dikkatliler ki, ufacık bir mimiğimden bile benim üzgün, mutlu, sinirli veya gergin olduğumu anlayabiliyorlar.  Etraflarında olan biten her şeyi çok net bir şekilde algılıyorlar ve sorguluyorlar.  Bu öğrenme hızları beni zaman zaman dehşete düşürüyor.  Daha geçen sene iki şaşkın ördek yavrusuyken şimdi onlar beni yönlendirebiliyor, görebiliyorum.

Anne olmaya bayılıyorum.  Ama özellikle Tuna ve Nil'in annesi olduğum için çok gurur duyuyorum.  Tuna'nın zorlayıcı karakteri, Nil'in duygusal ama gerçekçi duruşu (ve kendime çok benzetiyorum), onlarla geçirdiğim her vakit bana çok yeni şeyler öğretiyor.  Kendimle bile ilgili bilmediğim şeyler keşfediyorum.  Bana yönelttikleri soruları cevaplayabildiğimde ve onlara mantıklı şeyler sunduğumda kendimle de gurur duyuyorum.  

Onların gözünde bazen bir kahraman, bazen bir hizmetkar :), bazen bir bilge bazen de bir eğlence merkeziyim.  Otorite?  Ahh, onu henüz pek başaramadım sanırım ama büyüdükçe kuralları daha iyi anladıklarını ve bu konuda daha kolay uzlaşacağımızı sanıyorum.

Tuna'm, Nil'im, anneniz olduğum için çok ama çok mutluyum.  Bu hayatta yaptığım "en iyi" şey sizin anneniz olmak, bundan eminim.

Dilerim zamanı geldiğinde siz de anne ve baba olursunuz.  Hayatın devamı için bunun ne kadar önemli olduğunu hisseder ve yaşarsınız.

Ve canım, biricik, güzel anneciğim.  Senin gibi bir annem olduğu için de çok şanslıyım, güçlü, akıllı, çalışkan ve her zaman yanımda olduğunu bildiğim en yıkılmaz kalemsin sen.  Seni çok seviyorum.

Tüm anneler için evlatlarının güzel günlerini gördükleri bir hayat diliyorum...