Viyana Dönüşü yani Başlangıç

Tuna ve Nil’e hamile kalışım tam 2008 Aralık sonlarında olmuş meğer yani tam biz eşimle Viyana seyahatinin detaylarıyla uğraşırken. Ben karnımdaki iki minikten habersiz bir yandan işime devam ederken bir yandan da vize almak, uçak biletlerimizi ayarlamak peşindeydim. İzmir’de Avusturya Konsolosluğu olmadığından (kapatılmış çünkü) Almanya vizesi alıp Münih’e gitmeye, oradan da trenle Viyana’ya geçmeye karar verdik. Biraz maceralı bir yolculuk olacaktı ama önemli olan hedefe ulaşmaktı.

Arkadaşlarımız Tolga ve Ines bizim varacağımız 23 Aralık günü Graz’dan Viyana’ya taşınıyorlardı ve onlara yardım etmek istiyorduk. Ayrıca ilk kez bir Noel kutlaması tecrübe etmek ve senelerdir yaptığımız gibi yeni yıla beraber girmek istiyorduk onlarla.

Viyana’daki günlerimiz yorucu başladı ama çok eğleniyorduk. Ev yerleştime işine hemen başladık ertesi gün. Beyler mobilya montajıyla uğraşırken biz temizlik ve mutfak yerleştirmekle ilgilendik.

Can ve Tolga montajda

Ines akşam için bize noel yemeği hazırlayacaktı ve geceyarısı olmadan şehir merkezine gidip katedraldeki noel ayinini görecektik. O kadar yorgun hissediyordum ki kendimi ama bunun hamilelikten olacağını aklımın ucundan bile geçiremezdim. Sürekli uyumak istediğimi hatırlıyorum sadece. Akşam yemeğimizi yerleşmemiş mobilyalar ve kutular arasında kurduğumuz harika soframızda yedik.

Noel yemeğimiz

Noel Ayini - fotoğraf: Işık Örsel İmir

Ev yerleştirme işlerinden vakit buldukça arkadaşlarımız bize Viyana’nın keyifli yerlerini gezdirdiler, harika yemekler yedik, onların başka arkadaşlarıyla tanıştık.

Schonberg Sarayı - fotoğraf: Işık Örsel İmir

Ines, Can ve Tolga - fotoğraf: Işık Örsel İmir                           Cafe Gloriette - fotoğraf: Işık Örsel İmir

Hayatımda gördüğüm en güzel faytonlar Viyana'daydı.

fotoğraf: Işık Örsel İmir

fotoğraf: Işık Örsel İmir

Yeniyıla yani 2009’a girerken Viyana’nın merkezinde havai fişek gösterilerinin altındaydık. Herşey harikaydı.

fotoğraf: Işık Örsel İmir

fotoğraf: Işık Örsel İmir

fotoğraf: Işık Örsel İmir

Yılbaşından iki gün sonra dönüş yolculuğuna hazırdık. Yine trenle münih, oradan uçakla İzmir. Bu defa yataklı trenle 6 saatlik bir yolculuğumuz vardı ve ben o yolculuk boyunca kafamı kaldıramadan uyudum, sadece uyudum. Sürekli eşime söyleniyordum “Çok yorgunum” diye.

Metroda - Can & Ben

İzmir’e döndükten yaklaşık 1 hafta sonra farkettim hamile olabileceğimi ama bir türlü cesaret edip karşı köşedeki eczaneye gidemiyordum. Sonra kararımı verdim ve hamilelik tesitini alıp eve döndüm. Sonuç “pozitif!”. Gözlerime inanamadım ve ertesi gün yaptıracağım kan testine kadar “Yok canım değilimdir” dedim durdum. Hamile olduğum kesinleştiğinde o kadar mutluydum ki, tüm dünyaya haykırmak istedim. Sevdiklerime paylaştım.

İkiz hamilelik yaşadığımı öğrenişim ilk yazımdaki gibi ilk doktor muayenemizde oldu ve hep çok istediğim bir şeyin gerçekleşmiş olması beni çok mutlu etti. Eskiden beri çocuk konusu açıldığında “bir kız bir erkek ikiz sahibi olmak en güzeli” der dururdum. Tabii o sırada henüz bebeklerimizin cinsiyetini bilmiyorduk.

Hamile olduğumu öğrendikten sonra zaman zaman notlar tuttum bebeklerime seslenerek, özellikle doktor muayenelerimizden sonra. Onlardan ilkinde 17 Ocak 2009’da şöyle yazmışım:

“Şimdi elimde ultrason görüntüleriniz, bu fikre alışmaya çalışırken bir yandan sizinle ilgili hayaller kurmaya başladım bile. Çok mutluyum, çok..“

Tuna ve Nil'in ilk görüntüleri - 17 Ocak 2009

Bu haber hayatımızda bir dönüm noktasıydı. Oturduğumuz ev bize yetmeyecekti, benim çok özenli hareket etmem ve sağlığıma çok dikkat etmem gerekiyordu. Önümüzde upuzun 8 ay vardı ve ben deliler gibi ikiz gebelik hakkında kaynakları okumaya, araştırmaya, bilenlerden akıl almaya başlamıştım. 

Anne olmak?

Hayat sürprizlerle dolu, öyle değil mi?