İkiz Mucizelerim: Yine Yeniden "Ankara" Günleri

Bu yaz için hiçbir planımız yoktu. "Üniversitedeki dersler bitsin de bakarız" havasındaydım. Bunun sebebi biraz da Can'ın işlerinin yaz sonuna kadar yoğun olacak olmasıydı. İzin kullanamazsa biz de haftasonları İzmir çevresine, Karaburun'a, Çeşme'ye, Kuşadası'na, Foça'ya kaçamaklar yapar, deniz ve tatil hevesimizi almış oluruz diye düşünüyorduk. (Doğrusun söylemek gerekirse deniz sezonunu geçen haftasınu Alaçatı'da açmıştık zaten ama doyamadık, bkz. resimler)

küçük yüzücülerim (tam techizatlı)

Karizmaya dikkat

Pozcu Nil hanım

Tam bu sıralarda ve benim üniversitede son dersimin olduğu gün çok tatsız bir gelişme yaşadık. Tuna ve Nil'in çok sevdikleri, doğduklarından beri bizimle olan bakıcı teyzeleri aniden rahatsızlandı ve ciddi bir operasyon geçirmek zorunda kaldı. Biz de tabiri caizse eşekten düşmüş karpuza döndük.

Birdenbire başımıza gelen yeni durumla yaşamaya başladık, Tuna, Nil ve ben bir nevi eve hapsolduk. Üç senelik sağ kolumu bir anda kaybedince bir kaç gün paralize olmam normaldi tabii ama çabuk toparladım. Yeni bir düzen oluştu kendiliğinden. Mesela artık iki çocukla market ve pazar alışverişi yapmam çok çok zor olduğundan Sanal Market müşterisi oldum, pek de hoşuma gitti. Sonra iki çocuğumu alıp tek başıma sokağa çıkmak konusundaki cesaretsizliğimden kurtuldum. Hatta bir gün çocuklarımla bir alışveriş merkezinde gezdik, yemek yedik, çokca eğlendik bile.

Tunam ve Nilimle yemekte

Tabii tuvalette geçen uzun zamanlarımız oluyor artık, ikisi de bezden kurtulduğu için çok mutluyum ama günümün yüzde 30'u gibi bir süre tuvalette geçtiği için birazcık sıkılıyorum zaman zaman. Tam oturuyorum "anneeee çişim geldi". Halledip dönüyoruz, tam oturuyorum diğeri "annneeee kakam geldiiii" :) Çok eğlenceli değil mi?

Bu uzun girizgahtan sonra gelelim Ankara'ya. Tuna ve Nil ile ilk kez "yalnız" geçirdiğim 2 haftanın sonucunda azıcık yorgun düşen bedenim ve zihnim canım annemin de bana kıyamayarak yaptığı "Ankara'ya gelin" çağrılarına daha fazla dayanamadı. geçtiğimiz Cuma günü Can izin aldı ve arabamızı doldurup düştük yollara.

Tuna ve Nil her zaman olduğu gibi bu uzun yolculukta dahi beni hiç üzmediler. Annelerinin gezme sevdasına bebeklikten beri alışık oldukları için kuzu kuzu koltuklarında oturup kah uyuyarak, kah şarkılar söyleyerek, arada küçük molalar vererek Ankara'yı selamladık.

Havaların ısınmasıyla babam İncek'tek evin bahçesinde yeni düzenlemeler yaptı ve artık harika çimlerimiz, muhteşem güllerimiz ve tam keyfi sürülecek bir evimiz var. Tuna ve Nil'in çığlıkları, kahkahaları hemen sitede yankılanmaya başladı. Tuna'nın çok işi var, hemen bahçeyi sulamalı, etrafı süpürmeli ve garaj kapılarını 200 kere açıp kapatmalıydı. Nil ise bir prenses edasıyla ortalıkta gezinerek şarkılar söylemeliydi.

küçük bahçevan

Küçük Prenses

Üzüm kuşları

Bu arada kuzenleri Gün'e de kavuşmuş oldu bizimkiler ve artık aralarındaki 6 ay fark da kapandığı için çok güzel oyunlar kurmaya, beraber eğlenmeye başladılar. Zaten sokakta görenler onları üçüz zannediyor :)

Beni sorarsanız, İzmir'in çok sıcak havalarından kaçtığım ve özlediklerimle birlikte olduğum için mutluyum. Ama yine bir yanım çok buruk çünkü Can bizim bıraktıktan sonra İzmir'e dönmek zorundaydı. En az iki hafta burada kalacağımız göre özlem de çok büyük olacak.

Bu yaz sonunra 3 yaşı bitiriyor Tuna ve Nil, kreşe başlamaya hazırlar. Hayatımızdaki ani değişiklik sebebiyle belki Eylül'den önce kreşe alıştırma turlarına başlayabiliriz. 3 sene önce iki kolumda taşıyabildiğim minicik bebeklerim şimdi bana iki arkadaş oldular. Çok gururluyum, çok mutluyum.